Mijn zoon is vrijwillig uithuis gegaan met toestemming van mij, toen zij bijna 17 was. Dat was voor een bepaalde tijd afgesproken, met een hulpverlener erbij. Die bepaalde tijd werd onbepaalde tijd en nu is zij nog weg. Er is een O.T.S. aangevraagd en MUH. Beiden afgewezen door de rechter. Nu loopt er een klacht bij de Raad, waarin zij steeds meer toegeven, dat zij fout zaten. Ook bij BJZ loopt er een klacht en van de week hun reactie gehad. Schrikbarend hoe ze alle fouten die ze hebben gemaakt, afwijzen en terugkoppelen naar mij. Ze liegen. Ook bij een instantie, die zogenaamd hulp verleend, aan ouder, kind en pleegouder. Tijdens dit gesprek gaven zij heel veel toe, maar bij de schriftelijke reportage, worden dingen behoorlijk afgezwakt. Ook bij de hulpverlener een klacht, maar omdat ik er toen nog en eigenlijk nu nog zo vol van zat, heb ik niet meer gereageerd binnen een bepaalde tijd, dus die procedure kan niet meer.

Ik vertel mijn verhaal zo kort mogelijk, omdat ik met een dilemma zit, hebben jullie daar ook last van? Ik wil mijn zoon niet in diskrediet brengen. Maar feiten worden voor feiten aangenomen, die geen feiten zijn. Mijn zoon zou zo bijvoorbeeld vanaf zijn elfde voor zijn eigen geld en eten hebben gezorgd. Terwijl mijn zoon gitaarles had gekregen en topsport deed, wat niet bepaald goedkoop was en ik bracht hem daar altijd heen voor 4, 5 keer in de week.

Kinderen mogen vanaf hun zestiende werken, maar mijn kind deed het al op haar elfde en dat gaat van rapport naar rapport. Bij de Raad mag je dan we je eigen toevoegingen erbij doen, maar let wel, dat zijn toevoegingen en niet het echte Raadsrapport. Ik kan wel doorgaan, maar het maakt mij al 2 jaar boos, verdrietig en machteloos. De arrogantie van BJZ is nog het ergst.

Kaatje