Het is idd zo dat als je toevallig de pech hebt dat je in een conservatieve dorp woont, je als het waare een big brother slachtoffer kan worden.
Als je tuintje niet is voorzien van een vijver met fontijntje, en natuur steen tegels en je niet de anti coffee shop campanje folder op je raam hebt geplakt.
Enz enz enz.
Als je vriend met zijn omgebouwde vrachtwagen komt parkeren naast de duure camper van de buurman, maar toch volgends de wet ook onder een camper valt, hahahahaha.
Afgunst is idd 1 van de grootste reden van valse meldingen. Ik heb gewoont in zo een omgeving en zag hoe mijn alleenstaande buurvrouw de dupe werd van de buren die 1x 24 uur 352 dagen de mannen gingen tellen die bij haar kwamen aanbellen.
Nadat haar 2 zonen dmv deze melding bij haar zijn weg gehaald, en ze uit verdriet letterlijk uit haar huis is weg gevlucht, de buren me partner en ik begonnen te pesten.
Ik had op dat moment al me 3 kinderen niet meer bij mij, en uit angst en zwakte besloot ik samen met me partner ook daar weg te gaan.
We vertrokken met onze flower power caravan, richting hoenderloo en heb ik me letterlijk terug getrokken uit de maatschappij.
Mijn partner verdiende goed, dus promoveerden we telkends tot een betere caravan, het eenige nadeel was dat we telkends naar een andere camping moesten, omdat we nergends het hele jaar door mochten staan.
Zelfs toen we een mooie staan caravan kochten, en stiekem hoopten dat de camping eigenaar het zou dogen (nadat we hoorden van de polen aldaar) om ons wel het hele jaar door te laten blijven.
Gelukkig hadden we nog de flower power caravan, dus konden we opnieuw overwinteren op de winter camping.
Maar ik was totaal onverwacht in de lente zwanger geraakt.
Het moment dat ik zwanger raakte zat ik aan een antidepresiva REMERON ( mitrazapine) die ik gebruikte als slaap medicatie vervanger nadat ik jaren verslaaft was aan echte slaap medicatie (temazepam).
Zodra ik wist dat ik zwanger was stopte ik meteen met de remeron, en voelde ik daarna totaal geen gevolgen van neerslachtigheid en lukte het mij ook om toch te slapen.
Het voelde voor mij, alsof ik eindelijk klaar was om echt moeder te gaan worden, iets wat ik eerder niet kon voor mijn andere 3 kinderen ondanks dat ik inmens veel van ze hou.
Ik leefde elke dag voor dit kind, en beschermde mezelf zo goed.
Behalve op 1 ding na, en dat was een goede warme onderdak voor de winter te kunnen krijgen.
Ik was uitgerekend in february, dus moest de laatste maanden in de winter doorbrengen op de winter camping in de flower power.
Met veel pijn en verdriet, besloot ik onderdak te vragen bij de dakloze opvang in de gemeente waar we geregistreerd stonden.
Omdat me partner niet in staat was zijn prive op tafel te gooien voor de opvang, hij besloot om niet met mij mee te gaan.
Wel kocht hij een hobby caravan, en zocht een winter camping bij mij in de buurt.
Natuurlijk gaat de opvang ervan uit dat me partner mij niet kan onderhouden, anders had ik daar niks te zoeken, dus kreeg ik meteen bij me inteak gesprek met M ( een medewerkster) te horen dat ze toch maar had besloten dat zij, en niet 1 van haar collegas mijn mentor (begeleidster) zou zijn.
Omdat ik via de verslavings zorg hulp had gevraagd om daar onderdak te krijgen wist ze automatisch dat ik een spannende verleden had.
Ik was al 6 maanden zwanger, en zij er erg van genoot om me niet alleen de regels van het huis te vertellen maar mij ook bedrijgde dat zodra zij iets merkte van terugval in me verleden, ik niet alleen meteen op straat werd gezet maar dat zij ook melding zou doen bij het AMK.
Het ging bij mij oor in en uit, omdat ik wist dat ik leefde voor dit kind en totaal geen behoefte had in medicatie of drank gebruik.
Tijdens mijn verblijf merkte ik dat het ondanks de regels een vrijgevochten boel was, en anderen wel vaak de regels overtreden zelf zo erg dat ik werd lastig gevallen door bezopen medebewoners.
Ondanks de klachten bij het personeel, deze mensen niet eruit werden gezet.
Maar ik leefde voor dit kind en zorgde dat ik me wel zo goed mogenlijk tot in detail aan toe aan de regels hield.
Ik werd verplicht elke week opnieuw naar de verslavings arts te gaan, zo dat ze me preventief kon weerhouden van misch een mogenlijke terug val.
Elke week opnieuw die vraag; EN HEB JE LAST VAN TREK???
Trek na al die tijd wist ik niet eens meer hoe trek voelde, maar ik deed wat me mentor van me eiste vanwege haar belofte dat als ik me kon bewijzen ZIJ me zou helpen aan een verdien woning.
Mijn partner had het enorm zwaar met me besluit om onderdak te zoeken bij de opvang, maar hij kreeg het nog moeilijker nadat ik verplicht werd vanwege mijn hulp verzoek, toch een scheiding aan te moeten vragen.
Ik denk dat er door die handeling een vorm van wantrouwen bij hem is ontstaan, ondanks dat ik samen met hem aan de advocaat had gevraagd om pas na de geboorte van onze zoon de scheiding aan te vragen, zodat me partner automatisch ook het gezag zou krijgen.
Nadat ik was bevallen van onze zoon, via een keizersnede omdat hij tot ieders verassing een 8,5 ponder was, en ik klein 1.53m 56 kg en me 3 voorige kinderen met 6 pond geboren waren, besloot ik dit kind zo lang mogenlijk de borstvoeding te geven.
Hij was een groote en gulzige baby, maar ik gaf hem alles en alle tijd.
Ik kan het niet in woorden uitleggen, maar er ging een heel andere wereld voor me open als moeder, eindelijk een ECHTE MOEDER!!!!
Na 1 maand werd ik op kantoor geroepen bij me mentor M, ze had toch of vondt toch dat er zorgen waren vanwege mijn te vaak binnen blijf gedrag.
Want stel je voor dat ik me woning kreeg, en ik geen boodschappen haalde voor me kind?
En dat het absoluut niet de bedoeling was dat vader te vaak bij mij over de vloer mocht komen, dus ik moest zorgen dat ik elke dag minstens 3 uurtjes naar buiten ging en ze haar collegas de opdracht had gegeven om mij te cotroleren.
Ok vooruit de eerste week hield ik me eraan, maar daarna sloeg ik wel 1ns een dag over.
Soms 2 dagen, tot dat ze me opnieuw hierop aansprak.
Ik dacht van als ik nou een goeie smoes verzon, ze mij met rust zou laten.
Ik verzon dat ik een beetje last had van pleinvrees in de hoop dat ze zich niet ermee zou gaan bemoeien als niet of onbevoegdheid.
Voor zover ik weet is ze geen verpleegkundige laat staan arts!!!!!!!!
Nou mevr nam op dat moment de vrijpostigheid om een medische beslissing voor mij te nemen, en nam kontakt op met me arts bij de verslavings zorg met de opdracht dat ik desnoods dmv medicatie van me straat vrees moest af komen.
Ondanks me vraag wat ik moest doen met de borstvoeding die op dat moment in me leven erg belangerijk was, en eingelijk een vorm van genezing voor me was.
Ze zei keihard nou dan ga je maar over op flesvoeding.
Ik probeerde opnieuw elke dag naar buiten te gaan, maar wat doe je in godsnaam zonder geld 3 uur lang buiten elke dag?
Los daarvan wist ik niet dat ik dmv me schildklier een koukleum was, en ik zelfs in de tropen vaak binnen was vanwege kouwigheid.
Ook ben ik niet een type van window shoppen en had ik onbewust last van te veel drukte, in de stad.
Ik kom me niet aan haar belachelijke eis houden, en ben toch maar op een dag naar de arts gegaan.
Nadat ze me vroeg als het idd zo was, als ik straat vrees had ik niet wist wat ik moest zeggen.
Als ik nee zou zeggen, zou ze me waarschijnlijk depresief verklaaren en bij ja ook, dus hoe dan ook legde ze me uit dat als ik deze medicatie zou gaan nemen die veel baat had bij dit soort klachten ik me beter zou voelen.
Maar omdat de medicatie in het begin heftige bijwerkingen had vooral extreme angst klachten, moest ze me ook Oxzazepam voor schrijven om in het begin de bijwerkingen te onderdrukken.
Ik kon me ooren niet geloven 3 jaar geleden was ik opgenomen om juist van de slaapmedicatie af te komen, en nu wil de verslavings arts mij opnieuw benzodiazapines gaan voorschrijven?????
Mijn arts verzocht me om toch mee te werken, en haar te vertrouwen en toch dit middel ZEROXAT (prozak) te proberen.
Dus nadat ik toch wist dat ik opnieuw benzos zou krijgen, ik maar heb gevraagt om de benzo die mij een opruim kick gaf ipv die oxazepam die me zo lui en moe maakte.
Me arts vroeg me welke middel het was, en nadat ik haar zei temazepam, ze het raar vondt dat ik er van een opruim kick kreeg.
Ze vroeg zich terpleke af als ik misch wel ADHD had en besloot me ook ritalien te geven.
Ik kreeg geen temazepam, maar kreeg ZEROXAT/RITALIEN/EN OXAZEPAM mee!!!!!!!!!!
En werdt ik verplicht om elke 2 weken urine af te geven. Dus me plan om stiekem geen enkel medicatie te nemen ging ook niet door.
De volgende dag hoopte ik op toch een wonder en nam me eerste pillen, en met verdriet gaf ik me zoon de fles.
NOU MIJN GOD JEZUS MINA, vanaf die dag veranderde mijn leven in een hell.
De zeroxat maakte mij vijandig en de ritalien maakte dat ik alleen maar met mezelf bezig was ipv altijd de praatpaal van me medebewoners en ook van een personeelslid die over de corvee taken ging, en altijd haar problemen aan me vertelde.
Ik merkte dat mijn medebewoners mij plotseling niet meer aardig vonden, en dat ik heel erg voor mezelf opkwam.
Naar buiten ging ik toch weer niet, en begon ook tijdens de wekenden naar me partner te gaan, die inmiddels weer in de sta caravan mocht blijven.
Op de camping voelde ik me extreem gespannen en paranoia, en de lage dosis oxazepam hielp niet er tegen.
Uiteindelijk gaf ik het op en greep me eerste biertje, die me uiteindelijk wel rustiger maakte.
maar dat was de bedoeling niet, HALLO!!!!!!
Ik werd zo kwaad op me mentor, en me partner belde haar op om haar te vragen als dit hulpverlening was????
Ik die dik anderhalf jaar geen pil of druppel alcohol meer had genomen was terug bij af, omdat me mentor plots ook dokter was geworden!!!!!!!
Een hulpverlener die waarschijnlijk haar baan saai begon te vinden, en ze in haar menopauze zat.
En nadat ze zichzelf tot me mentor had gemaakt, in de hoop dat er wat bij mij te verbeteren zou zijn en ze toch niks vondt, uiteindelijk iets moest gaan verzinnen.
Ik besloot haar met 0 als resultaat te laten, en pakte me spullen in en vetrok uit de opvang met de gedachtes van steek je woning in je ………!!!!!
Ik kreeg een studio te huur, en vetrok met me zoon, maar wel nog erger als vroeger aan de medicatie.
Mijn mentor reageerde hierop dmv een melding te doen bij het amk.
Omdat ik toch opnieuw ervoor koos om liever in me studio te verblijven, kreeg mijn partner wrok tegen mij.
Nadat hij een middag me zoontje kwam halen, bleef hij weg met hem en sturrde hij mij een sms dat hij naar polen was vertrokken.
Ik ging helemaal overstuurt naar de politie om aangifte te doen van ontvoering.
De politie vondt dat ze niks konden doen, omdat vader ook het gezag had.
nadat mijn advokaat die de scheiding had aangevraagd dit hoorde, stuurde ze meteen een fax naar de politie met de nieuwe uitspraak van de hoge raad, en dat de politie verplicht was een opsporings bevel en arestatie bevel op te geven.
Ik stuurde mijn partner per sms de uitspraak van de hoge raad, en hij werd bang en bedreigde mij dat als hij aangehouden zou worden hij zichzelf en het kind dood zou rijden, maar hij het kind wel zo snel mogenlijk terug zou brengen.
nadat ik de politie vroeg om nog geen aktie te ondernemen me partner, me zoon terug bracht.
Toevallig kreeg ik de volgende dag bezoek van de raad vanwege de melding van me mentor, en van de melding van de politie van ontvoering.
De conclusie van de raad, was dat ik een liefde volle zorgzaame moeder was, maar vanwege vader zijn akefietje ze toch vonden dat er een ots moest komen, zodat vader nooit meer zo iets zou uithalen.
De mevr van de raad vroeg mij als ik een bepaalde voorkeur had voor een jeugdzorg instelling, omdat er 2 verschillende waren in die gemeente.
De 1ne was onderdeel van het leger des heils en ik met die hele slechte ervaring had, vanwege een ots over mijn 2de en 3rde kind en de andere instelling was gewoon de BJZ en die had de ots over mijn eerste kind en ik toch betere ervaring met hun had.
Ik koos voor het laatste!!!!! en vroeg exact om de gezinsvoogd die over mijn oudste zoon ging.
Niet wetend dat die uiteindelijk, ook omdat ze van me partners leeftijd was en mij als toch die eeuwige waardelose moeder zou blijven zien, en scheidsrechter ging spelen tussen me partner en ik.
Ze verzon van alles, om uiteindelijk toch via de rechter mijn baby aan me partner toe te wijzen.
Zelfs de exus dat ze de opdracht had gekregen van haar baas, om bij niemand meer het risico te nemen vanwege de fout die die zelfde instelling had gemaakt over het kindje Savanna.
Dus ik het niet persoonlijk moest nemen maar, het moest begrijpen dat de BJZ bij elke ots een uithuisplaatsing deden uit preventie.
Mijn laatste oprechte kans om eindelijk moeder te zijn werd mij onterecht ontnomen!!!!!
Mijn laatste kans om zonder medicatie te kunnen leven en ik eindelijk helder werdt in me kop me is ontnomen.
Ik ben daarna gestopt met zeroxat, niet zonder gevaar!!!!!!
Ik zit nog steeds vast aan ritalien, terwijl het niet nodig was.
Ik heb in me laatste mail aan de gezinsvoogd voordat ze met ontslag ging gezworen er me levends werk van te maken, om te vechten tegen de BJZ.
Ook heb ik haar verteld over me vuurige wens dat ze uiteindelijk wel oma kon worden, ipv dat haar schoondochter telkends weer een miskraam kreeg wat ze me ooit toe had vertrouwd DUS NIET HAHAHAHAHAHA!
Ik heb haar vervloekt!!!!
daarna heb ik het leven van me mentor zo zuur gemaakt, met bedreigingen dat ik haar zou aanklagen omdat ze plots kennis had van medische zaken!!!!
Daarna hoorde ik dat ze ook van de 1 op de andere dag ontslag had genomen.
Idd mensen die hun werk of hun leven saai vinden, doen vaak valse meldingen zonder te beseffen hoeveel leed ze iemand toe brengen.
Nee ik heb niks meer te verliezen, en ga de strijd aan!!!!!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
